Social Freezing
Een maatschappelijk fenomeen
Vandaag de dag raken vrouwen op een steeds latere leeftijd voor een eerste keer zwanger.
Meer en meer vrouwen zoeken hun toevlucht tot social freezing, een maatschappelijk fenomeen en dit omwille van langere studies of levenskeuzes door veeleisende professionele prioriteiten.
Wat is social freezing?
Social freezing is een techniek om eicellen in te vriezen voor niet-medische redenen, met de bedoeling deze eicellen later te gebruiken.
De term social freezing is tegengesteld aan het bewaren van eicellen in het kader van een gonadotoxische behandeling (vernietiging van ovariumweefsel): in dat geval spreekt men van oncofertiliteit.
Het gaat hier dus om preventie van onvruchtbaarheid die aan de leeftijd is gebonden, maar het is geen absolute garantie op het moederschap.
Hoe werkt het in de praktijk?
Social freezing is net als een standaard in-vitrobehandeling, met stimulatie door dagelijkse onderhuidse medicamenteuze inspuitingen en dit gedurende ongeveer 11 dagen.
Tijdens een daghospitalisatie worden de eicellen vervolgens via vaginale weg onder lokale of algemene verdoving weggenomen.
Op een ogenblik kan de patiënte beslissen om de eicellen te ontdooien voor een in-vitrofertilisatie met het sperma van haar partner of het sperma van een donor.
Enkele cijfers
Voor de leeftijd van 35 jaar heeft een vrouw de beste kansen op een zwangerschap, of dit nu op een natuurlijke manier of via in-vitrofertilisatie gebeurt (social freezing inbegrepen).
Bij social freezing schat men de kans op een zwangerschap van rijpe eicellen die voor de leeftijd van 35 werden weggenomen, op ongeveer 5%.
Het is aan te raden om ongeveer 20 eicellen te bewaren om tot een zwangerschap te komen, doch zonder garantie op succes.
Daarom stellen artsen aan patiëntes ouder dan 40 jaar het invriezen van eicellen niet voor.
Vandaag de dag betalen de mutualiteiten social freezing niet terug.
De kosten voor het laboratorium voor geassisteerde medische voorplanting, de stimulatiegeneesmiddelen en het bewaren van de eicellen zijn dus ten laste van de patiënte.